Παρασκευή 19 Νοεμβρίου 2010

ΤΑ ΣΥΜΒΟΛΑ Η ΘΑ ΤΑ ΣΗΚΩΣΟΥΜΕ Η ΘΑ ΤΑ ΚΡΥΨΟΥΜΕ. ΜΕΣΗ ΛΥΣΗ ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ.

Προβληματίζομαι εάν βγει αληθινός ο έλληνας φιλόσοφος Κορνήλιος Καστοριάδης, που παραδεχόταν τον Μαρξ ως επαναστατική σκέψη αλλά απέρριπτε τον μαρξισμό. Ο Καστοριάδης προέβλεπε το τέλος του μαρξισμού αφήνοντας την έννοια της επανάστασης. Η επανάσταση είναι το ζητούμενο και για να ευδοκιμήσει αναζητά ηγέτες. Δυστυχώς η αναζήτηση, όπως βλέπουμε, διανύοντας τη πρώτη δεκαετία του 21ου αιώνα έχει καθηλωθεί στην αναμονή.

Εκείνο που επιβάλλεται στο καθένα μας είναι να δημιουργήσουμε τις δομές της υποδοχής για πρέπει να είμαστε βέβαιοι ότι θα έρθει. Προς το παρόν η έλλειψη ηγέτη είναι εμφανής. Από την ιστορία αντλούμε γνώσεις χρήσιμες για διέξοδο στα συσσωρευμένα προβλήματα του λαού που το μερδικό της αδικίας θα το υποστούν οι παραγωγικές τάξεις προς όφελος της κοπροσκυλιάζουσας ολιγαρχίας.

Η κοπροσκυλιάζουσα ολιγαρχία αντλεί κέρδη από την υπεραξία από τα προϊόντα που παράγουν οι εργαζόμενοι. Εκεί πρέπει να γίνονται οι αναλογίες, οι ιδεολογικές αναλύσεις και να εστιάζεται ο πολιτικός λόγος. Ο καπιταλισμός και τα ξένα μονοπώλια που επαναλαμβάνει το κομμουνιστικό κόμμα, είναι καμπάνα χωρίς γλωσσίδι. Δεν παράγει ήχο έτσι από μόνη της η φράση. Προτιμότερο είναι να αναφέρεστε στα πλοκάμια του στις πολιτικές ηγεσίες και σχηματισμούς.

Κομμάτι δύσκολο γιατί κάπου εκεί κινείστε κι εσείς. Τα σύμβολα της εργατικής τάξης, το σφυρί και το δρεπάνι και η φωτογραφία του Λένιν δεν είναι αρκετά για να καλύψουν τον κενό που δημιουργεί η πολιτική σας. Η προπαγάνδα εις βάρος σας ότι είστε κι εσείς κάτι από τα ίδια γίνεται πιστευτή και ο καθένας μας αχρηστεύεται να συμμετάσχει σε οτιδήποτε εφικτό.

Και τίθεται το ερώτημα, τι πειθαρχία είναι αυτή, και εάν καταδέχεστε να δώσετε απάντηση σε ένα ταλαίπωρο συνταξιούχο, πόσα νομοσχέδια ανατρέψατε στη διάρκεια της πολυσυζητημένης μεταπολίτευσης. Και θα αποφύγω τον κυκεώνα των νόμων που κάνουν αφαίμαξη και μαστίζουν τον κάθε εργαζόμενο και θα σταματήσω στο οκτάωρο. Γνωστό πως κατακτήθηκε με αίμα και δάκρυα και καταργήθηκε χωρίς να ματώσει μύτη.

Αυτή είναι κατάντια που έχει αιτίες και αυτοί που πρέπει να αισθανθούν ντροπή είναι οι κατοικούντες στο Περισσό. Πειθαρχημένοι στα συμφωνηθέντα και εφαρμοζόμενα με περισσό ζήλο. Η μη αναμόχλευση των παθών είναι η επέκταση της συμφωνίας της Βάρκιζας. Η μη αναμόχλευση των παθών είναι κουκούλωμα ευθυνών και βολεύει πολλούς αυτό το πρόσχημα. Θάβετε τους αγώνες του λαού κάθε μια φορά στο κάλεσμά σας για συμπαράσταση.

Παρόλα τα 82 μου χρόνια δίνω παρόν κάθε μια φορά και κάθε μια φορά είναι η ίδια απογοήτευση. Ανηφορίζοντας από Ομόνοια για Σύνταγμα ζωντανεύουν αναμνήσεις τις περισσότερες φορές φριχτές. Μου δημιουργείται η αίσθηση πως εκεί στο σύνταγμα θα ακούσω πάλι το μεστό λόγο του επαναστάτη. Δυστυχώς ο καπιταλισμός και τα ξένα μονοπώλια θα προβληθούν σαν απόρθητο φρούριο μετατρέποντας τα πιστεύω μας σε μοιρολατρίες.

Και γίνονται όλα απατηλά, οδυνηρά και γυρίζοντας στο φτωχικό μου σπίτι με την ουρά στα σκέλια αναρωτιέμαι εάν έκανα καλά που κράτησα τη ζωή μου για να ζήσω αυτόν τον εξευτελισμό, αυτή τη ταπείνωση από τον εγγονό του Γεωργίου Παπανδρέου. Και λόγω μη αναμόχλευσης των παθών σωπαίνω και υποψιάζομαι ότι κάτι ανάλογο συνέβη και στο Περισσό.

Κάθε εποχή με τις συνθήκες που επικρατούν και με ότι βιώνει ο λαός πρέπει να εκφράζεται και ανάλογα ο πολιτικός λόγος. Και ο λόγος να μετατρέπεται σε έργο. Εάν περιοριστείτε στο συλλογισμό ότι τα προβλήματα η δυστυχία και ότι άλλη καταπίεση επιβάλλει το μνημόνιο επιφέρουν ψήφους στο Περισσό βρίσκεστε σε οικτρά πλάνη. Όταν ο λαός παρουσιάζει τέτοια κατάσταση πνευματικής εξαθλίωσης θα φτάσουμε στο σημείο της κατοχής να ακούμε όπως φώναζαν οι ιταλοί,

«ούνα πανιότα ουν γκαμίσι» μεταφρασμένο στα ελληνικά «μια λαγάνα ένα γαμήσι»

Λυπάμαι που εκφραζόμενος έτσι καταρρίπτω κάθε ιδεολογία, αλλά αυτή η ανοχή μας μειώνει όλους σαν έλληνες. Πολύ περισσότερο πρέπει να μας προβληματίσουν τα σύμβολα της εργατιάς, το σφυρί και το δρεπάνι. Γιατί μέση λύση δεν υπάρχει. Η τα κρύβουμε να μην φαίνονται ή τα υψώνουμε.

Αποφασίστε ή σωπάστε.