Τρίτη 26 Οκτωβρίου 2010

ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΔΥΣΤΥΧΙΑ

Παρακολουθώντας τη συνέντευξη του Πρωθυπουργού με τους επιλεγμένους δημοσιογράφους και τις επιλεγμένες ερωτήσεις διαπιστώνει κανείς πόσο φτώχυνε η Ελλάδα. Όχι με την έννοια φτώχεια αγαθών, έλλειψη ψωμιού ακόμα κι αν αυτού του είδους η φτώχεια βρίσκεται στην επικαιρότητα, αλλά πόσο φτώχυνε από πολιτικούς.

Εκείνο που πρέπει να μας προβληματίσει είναι η πολιτική εξαθλίωση που γίνεται αντιληπτή από το καθένα μας και μάλιστα όταν η εξαθλίωση εμφανίζεται σαν ομάδα τότε πρέπει να ανησυχούμε σοβαρά. Όταν η εξαθλίωση γίνεται κανόνας γίνεται καθεστώς. Όλη η αυτή η πολύ προσεγμένα όμορφη εμφάνιση εμφανίζεται στη τηλεόραση για να συγκινήσει τους τηλεθεατές

Όλο αυτό το σκηνικό μου έφερε στο μυαλό μια παροιμία που είχα μάθει από τη γιαγιά μου. Έλεγε επί λέξη. Η ομορφιά είναι μπάλωμα και η γνώση βασίλειο. Και αυτό που διαπίστωσα στη συνέντευξη του Πρωθυπουργού υπήρχε όμορφο σκηνικό αλλά έλλειπε εντελώς η γνώση. Αυτή τη παρέα των δημοσιογράφων στο χωριό μου θα τη σχολίαζαν οι σεβάσμιοι γέροντες και θα την ονόμαζαν χαζομούνηδες.

Στη κατοχή, και σε κατοχή βρισκόμαστε, θα τους ονόμαζαν σκουλήκια. Αυτό που διαπιστώνω και δεν γνωρίζω εάν το διαπιστώνετε κι εσείς είναι ότι ο κύριος Πρωθυπουργός αναφέρεται συχνά στο παππού του που ως γνωστό μας έσωσε από το κομουνισμό όταν απειληθήκαμε το 1944. Τι σημασία έχει ποιο κόστος αίματος είχε αυτή η σωτηρία. Ο εγγονός Πρωθυπουργός προσπαθεί να μας πείσει ακολουθώντας τη τακτική του παππού του.

Πρέπει όμως να έχει υπόψη του πως από τέτοιους σωτήρες είναι γεμάτη η ιστορία και έχουν οι περισσότεροι στιγματιστεί ότι ήταν υπολειμμένοι στο νου. Δεν επιχειρώ να προσάψω κατηγορίες , όμως διαπιστώνω πως ο κ.Πρωθυπουργός χρησιμοποιεί τη κουτοπονηριά πολύ συχνά. Δεν είναι ανάγκη τόσα τεχνάσματα για να κρατηθεί στην εξουσία. Τη μωροδοξία του παππού τη πλήρωσε ο ελληνικός λαός με χιλιάδες νεκρούς.

Τώρα, με τη δική του μωροδοξία μήπως υποστούμε κάτι χειρότερο. Ήδη έχουμε απολέσει την έννοια κράτος με το ανεκδιήγητο μνημόνιο που αποφασίζει για την ύπαρξή μας. Κύριε Πρωθυπουργέ στην σταδιοδρομία των πολιτικών ανδρών και μάλιστα όταν είναι ηγέτες, πρέπει να υπάρχει ευθιξία , προπαντός όταν υπάρχουν εθνικά θέματα και δεν είναι το ζήτημα αν κρατήσεις τη πλειοψηφία ή όχι στη Βουλή. Ο ηγέτης δεν κρίνεται από πλειοψηφίες. Κρίνεται από τα έργα του που όταν είναι σωστά ο λαός πειθαρχεί στο κάλεσμά του.

Γι΄αυτό κι εάν απολέσεις τη πλειοψηφία στις επόμενες εκλογές δεν πρέπει να επαναλάβεις αυτό που είπε και ο παππούς σου στις εκλογές του 1958 όταν βγήκε η ΕΔΑ αξιωματική αντιπολίτευση. Αλήθεια γνωρίζεις τι είπε ο παππούς σου στους δημοσιογράφους όταν τον επισκέφθηκαν στο σπίτι του στο Καστρί για να σχολιάσει το αποτέλεσμα των εκλογών?

Είπε "ο ελληνικός λαός είναι αυτοκυρίαρχος αλλά δεν είναι και αλάνθαστος"
Ο παππούς σου μπορεί να ηγείτο σε ένα κόμμα αλλά ποτέ δεν υπήρξε ηγέτης. Πατέρας της δημοκρατίας αυτοανακηρύχθηκε. Δηλαδή όπως συνηθίζει να λέει ο λαός, καβάλησε το καλάμι. Όλη η διαδρομή του είναι γνωστή χωρίς περγαμηνές. Σε αντίθεση με το πολιτικό του αντίπαλο το Καραμανλή που δικαιώθηκε ότι πίστευε στη δημοκρατία ο παππούς σου πίστευε στη βασιλευομένη δημοκρατία.

Όταν ο παππούς σου κήρυσσε τον ανένδοτο και πρόβαλλε διμέτωπο αγώνα ο Κωνσταντίνος Καραμανλής ζήτησε πλειοψηφία από τον ελληνικό λαό για να βάλει βαθειά τομή στο σύνταγμα και δήλωσε πως αν δεν του τη δώσει ο λαός, θα φύγει, πράγμα που έκανε. Ο Καραμανλής έθεσε καθεστωτικό σε σχέση με το πατέρα της Δημοκρατίας που το επαναλάμβανε σε κάθε μεγάλη συγκέντρωση ότι "δεν θέτουμε καθεστωτικό"γιατί πάντα τον φόβιζε ο ήχος και ο παλμός του λαού γιατί ήξερε πολύ καλά τι στ΄αλήθεια ζήταγε ο λαός και το έδειξε σε δυο δημοψηφίσματα.