Ο ΠΑΠΑΣ ΚΑΙ Ο ΑΝΤΩΝΙΟΣ.

Γινόταν μια έκθεση στο χωριό μου από εικόνες. Ετος 2007. Ηταν πολύς κόσμος και με πολύ ευλάβεια κοιτούσαν τις εικόνες. Είχε και τρεις παπάδες που βοηθούσαν και εξηγούσαν στο κόσμο για κάθε μία εικόνα το ιστορικό της.
Δεν έχανε καμμιά ευκαιρία ο ένας από τους τρεις παπάδες να μην αναφέρει και να λέει
"κατά τη διάρκεια του συμοριτοπολέμου αυτή η εικόνα είχε θαυματουργήσει, ήταν προστάτιδα του στρατού, έκανε πολλά θαύματα και έσωσε πολύ κόσμο κατά τη διάρκεια του συμοριτοπολέμου" και το επαναλάμβανε πολλές φορές.

Δεν είπα τίποτα, άλλωστε δεν άξιζε να πω τίποτα. Εκείνο που με γέμιζε θλίψη ήταν ότι έφερε το σχήμα του ιερέα. Ηταν παπάς. Φόραγε ράσα. Ηταν αντιπρόσωπος του θεού και μου δημιουργήθηκε μια απορία. Δεν είχα χρόνο να βρεθώ στην εκκλησία που λειτουργούσε γιατί δεν ήταν από το δήμο μας, ήταν από άλλο χωριό. Δεν είχα την ευκαιρία να τον παρακολουθήσω όταν θα επικαλείτο το θεό. Και αιτησόμεθα να μας φυλάξει ο θεός από σεισμούς,λιμούς και καταποντισμούς, εμφυλίους πολέμους, θεέ μου δωσε μας φώτιση.

Το δυστύχημα είναι ότι ο παπάς είναι πολύ νέος και οπωσδήποτε έχει φοιτήσει σε κάποια ιερατική σχολή και θα έχει διδαχτεί αν μη τι άλλο, τη μεγαλοψυχία του θεού. Εμένα με παρηγορούσε ότι αυτός ο παπάς πρέπει να αποτελούσε εξαίρεση. Θυμήθηκα τον Αντώνιο, τον ιεράρχη που ευλόγησε τα μαχόμενα νιάτα και έγινε το σύμβολο του λαού στο μεγάλο αγώνα που μάχετο για τη λευτεριά του.

Είχα τη τύχη να τον γνωρίσω και νου φιλήσω το χέρι και βαθειά στη ψυχή μου ριζωμένη είναι η εικόνα του προσώπου του.