Παρασκευή 29 Οκτωβρίου 2010

ΚΑΙΑΔΑΣ

Απευθυνόμενος σε κάθε συνταξιούχο, κάθε πάσχοντα, ζητάει θυσίες ο ευτραφής Αντιπρόεδρος τςη Σοσιαλιστικής Κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ, που Πρόεδρος της είναι ο Πρόεδρος της Σοσιαλιστικής Διεθνούς, που αντιπροσωπεύει όλες τις καταπιεζόμενες τάξεις με πρωτεύον μέλημα την εργατική τάξη, που μετά την κατάρρευση του υπαρκτού σοσιαλισμού ταιριάζει απόλυτα με τη λαϊκή παροιμία μετά χριστό προφήτης γάϊδαρος.

Εκτός εάν ο ευτραφής αντιπρόεδρος είναι λάτρης της αρχαίας Σπάρτης, που δυσκολευόμαστε να το πιστέψουμε γιατί εκ πρώτης όψεως δεν φαίνεται να ασκείται με μέλανα ζωμόν και να ξεκουράζεται στη ψάθα. Γι΄αυτό και δεν μπορεί να επιλέγει ένα κομμάτι ιστορίας της αρχαίας Σπάρτης και να αγνοεί όλα τα άλλα.

Με υποχρεώνεται λοιπόν να σας θυμήσω τα σημαντικότερα, εκτός από τον Καιάδα που εισηγείστε να ρίξετε τους συνταξιούχους και κάθε πάσχοντα. Θυμάστε τι έγινε με το Παυσανία. Σας υπενθυμίζω λοιπόν πως τον τιμωρήσαν οι Σπαρτιάτες. Κλείστηκε μέσα στο Ναό για να έχει άσυλο, να μην μπορούν να μπουν να τον συλάβουν και να τον τιμωρήσουν σαν προδότη της πατρίδας. Αφού δεν είχαν το δικαίωμα να τον συλάβουν στο Ναό, χτίσανε όλα τα ανοίγματα του ναού και τον άφησαν να πεθάνει χωρίς νερό και τροφή.

Καταλαβαίνετε κύριε Αντιπρόεδρε της σοσιαλιστικής κυβέρνησης πως τερμάτησε τη ζωή του. Ας αφήσουμε τη φαντασία μας να τρέξει. Να μπορούσαμε εμείς οι υποψήφιοι του Καιάδα αυτό που υπέστη ο Παυσανίας να το επαναλάβουμε στο Ναό της Βουλής. Καλώ λοιπόν όλους τους συνταξιούχους να χτίσουμε τις πόρτες και τα παράθυρα με τα σώματά μας. Και θέλω να υπενθυμίσω σε πολλούς και όχι μόνο στο Πάγκαλο, ότι αυτούς που τιμωρείτε με διάφορα προσχήματα και τους αφαιρείτε ότι μπορείτε ώστε να τους στείλετε πιο γρήγορα στο τάφο, αυτοί έχουν χτίσει την Αθήνα και όχι μόνο. Αυτούς που εντοπίζει ο ποιητής λέγοντας για μια μπουκιά κι ένα ποτήρι και δόξα το Θεό.

Θυμάμαι κύριε Πάγκαλε σε ένα υπόγειο της οδού Δώρου στην Ομόνοια που ήταν ελληνικό ταβερνείο και μαγείρευε πλατάρια, τα πλατάρια είναι τα φτερά από τα κοτόπουλα, σας το κάνω γνωστό για να το λέτε στους νεώτερους που ίσως τα αγνοούνε, το έτος 1950 που έχει λήξει ο εμφύλιος σε αυτό το υπόγειο ταβερνάκι μαζευόντουσαν όλοι οι οικοδόμοι να φάνε πλατάρια.

Εκεί έσμιγε ο ελασίτης με το ταγματασφαλίτη, έσμιγε ο ήρωας του Γράμμου με τον αντάρτη του δημοκρατικού στρατού. Ηταν η κοινή μοίρα του εργάτή, του οικοδόμου, και κάθε εργαζόμενου. Ολοι αυτοί ήταν μηδενός εξαιρουμένου γεμάτοι Ελλάδα και πατριωτισμό ασχέτως εάν βρεθήκανε στις συγκυρίες του πολέμου σε λάθος ή σωστό καραούλι. Ολοι τώρα γνωρίζουμε τι σκαρώσανε και τι σκαρώνουν εις βάρος κάθε εργαζόμενου.

Τώρα τούτοι εδώ δεν έχουν κανέναν από εμάς ανάγκη ούτε καν παρακολουθούν τα φρονήματά μας, αυτό που τους ενδιαφέρει είναι όσο πιο γρήγορα μπορούν να μας ρίξουν στο Καιάδα αφού ερεύνησαν πολυτελείς βίλες, πισίνες, πολυτελή σκάφη και αυτοκίνητα και διαπίστωσαν ότι όλα ήταν δικά τους ξαναγύρισαν στους συνταξιούχους .

Προσέξτε όλοι εσείς που κυβερνάτε με αυτά σας τα τερτίπια μη γυρίσετε πάλι τον εργάτη να τραγουδήσει "ντροπή στον εργάτη στο σκάβο ντροπή στο αίμα αν δε πνίξει μια τέτοια ντροπή".

Τρίτη 26 Οκτωβρίου 2010

ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΔΥΣΤΥΧΙΑ

Παρακολουθώντας τη συνέντευξη του Πρωθυπουργού με τους επιλεγμένους δημοσιογράφους και τις επιλεγμένες ερωτήσεις διαπιστώνει κανείς πόσο φτώχυνε η Ελλάδα. Όχι με την έννοια φτώχεια αγαθών, έλλειψη ψωμιού ακόμα κι αν αυτού του είδους η φτώχεια βρίσκεται στην επικαιρότητα, αλλά πόσο φτώχυνε από πολιτικούς.

Εκείνο που πρέπει να μας προβληματίσει είναι η πολιτική εξαθλίωση που γίνεται αντιληπτή από το καθένα μας και μάλιστα όταν η εξαθλίωση εμφανίζεται σαν ομάδα τότε πρέπει να ανησυχούμε σοβαρά. Όταν η εξαθλίωση γίνεται κανόνας γίνεται καθεστώς. Όλη η αυτή η πολύ προσεγμένα όμορφη εμφάνιση εμφανίζεται στη τηλεόραση για να συγκινήσει τους τηλεθεατές

Όλο αυτό το σκηνικό μου έφερε στο μυαλό μια παροιμία που είχα μάθει από τη γιαγιά μου. Έλεγε επί λέξη. Η ομορφιά είναι μπάλωμα και η γνώση βασίλειο. Και αυτό που διαπίστωσα στη συνέντευξη του Πρωθυπουργού υπήρχε όμορφο σκηνικό αλλά έλλειπε εντελώς η γνώση. Αυτή τη παρέα των δημοσιογράφων στο χωριό μου θα τη σχολίαζαν οι σεβάσμιοι γέροντες και θα την ονόμαζαν χαζομούνηδες.

Στη κατοχή, και σε κατοχή βρισκόμαστε, θα τους ονόμαζαν σκουλήκια. Αυτό που διαπιστώνω και δεν γνωρίζω εάν το διαπιστώνετε κι εσείς είναι ότι ο κύριος Πρωθυπουργός αναφέρεται συχνά στο παππού του που ως γνωστό μας έσωσε από το κομουνισμό όταν απειληθήκαμε το 1944. Τι σημασία έχει ποιο κόστος αίματος είχε αυτή η σωτηρία. Ο εγγονός Πρωθυπουργός προσπαθεί να μας πείσει ακολουθώντας τη τακτική του παππού του.

Πρέπει όμως να έχει υπόψη του πως από τέτοιους σωτήρες είναι γεμάτη η ιστορία και έχουν οι περισσότεροι στιγματιστεί ότι ήταν υπολειμμένοι στο νου. Δεν επιχειρώ να προσάψω κατηγορίες , όμως διαπιστώνω πως ο κ.Πρωθυπουργός χρησιμοποιεί τη κουτοπονηριά πολύ συχνά. Δεν είναι ανάγκη τόσα τεχνάσματα για να κρατηθεί στην εξουσία. Τη μωροδοξία του παππού τη πλήρωσε ο ελληνικός λαός με χιλιάδες νεκρούς.

Τώρα, με τη δική του μωροδοξία μήπως υποστούμε κάτι χειρότερο. Ήδη έχουμε απολέσει την έννοια κράτος με το ανεκδιήγητο μνημόνιο που αποφασίζει για την ύπαρξή μας. Κύριε Πρωθυπουργέ στην σταδιοδρομία των πολιτικών ανδρών και μάλιστα όταν είναι ηγέτες, πρέπει να υπάρχει ευθιξία , προπαντός όταν υπάρχουν εθνικά θέματα και δεν είναι το ζήτημα αν κρατήσεις τη πλειοψηφία ή όχι στη Βουλή. Ο ηγέτης δεν κρίνεται από πλειοψηφίες. Κρίνεται από τα έργα του που όταν είναι σωστά ο λαός πειθαρχεί στο κάλεσμά του.

Γι΄αυτό κι εάν απολέσεις τη πλειοψηφία στις επόμενες εκλογές δεν πρέπει να επαναλάβεις αυτό που είπε και ο παππούς σου στις εκλογές του 1958 όταν βγήκε η ΕΔΑ αξιωματική αντιπολίτευση. Αλήθεια γνωρίζεις τι είπε ο παππούς σου στους δημοσιογράφους όταν τον επισκέφθηκαν στο σπίτι του στο Καστρί για να σχολιάσει το αποτέλεσμα των εκλογών?

Είπε "ο ελληνικός λαός είναι αυτοκυρίαρχος αλλά δεν είναι και αλάνθαστος"
Ο παππούς σου μπορεί να ηγείτο σε ένα κόμμα αλλά ποτέ δεν υπήρξε ηγέτης. Πατέρας της δημοκρατίας αυτοανακηρύχθηκε. Δηλαδή όπως συνηθίζει να λέει ο λαός, καβάλησε το καλάμι. Όλη η διαδρομή του είναι γνωστή χωρίς περγαμηνές. Σε αντίθεση με το πολιτικό του αντίπαλο το Καραμανλή που δικαιώθηκε ότι πίστευε στη δημοκρατία ο παππούς σου πίστευε στη βασιλευομένη δημοκρατία.

Όταν ο παππούς σου κήρυσσε τον ανένδοτο και πρόβαλλε διμέτωπο αγώνα ο Κωνσταντίνος Καραμανλής ζήτησε πλειοψηφία από τον ελληνικό λαό για να βάλει βαθειά τομή στο σύνταγμα και δήλωσε πως αν δεν του τη δώσει ο λαός, θα φύγει, πράγμα που έκανε. Ο Καραμανλής έθεσε καθεστωτικό σε σχέση με το πατέρα της Δημοκρατίας που το επαναλάμβανε σε κάθε μεγάλη συγκέντρωση ότι "δεν θέτουμε καθεστωτικό"γιατί πάντα τον φόβιζε ο ήχος και ο παλμός του λαού γιατί ήξερε πολύ καλά τι στ΄αλήθεια ζήταγε ο λαός και το έδειξε σε δυο δημοψηφίσματα.

Πέμπτη 7 Οκτωβρίου 2010

ΣΤΗΝ ΑΘΗΝΑ ΣΦΑΖΟΥΝ ΠΡΟΛΕΤΑΡΙΟΥΣ ΑΚΟΜΑ.

Κατά την επίσκεψη του Κινέζου Προέδρου διαπίστωσα μια ελλιπή ενημέρωση εκ μέρους του Πρωθυπουργού κατά την επίσκεψή του στην Ακρόπολη. Βέβαια δεν νομίζω πως είχε ανάγκη ο επισκέπτης μας για να μάθει την ιστορία μας γιατί όπως καλά γνωρίζουμε κάθε πολιτικός που επισκέπτεται επίσημα μια ξένη χώρα ενημερώνεται πλήρως από τους διπλωμάτες του και πρώτα από όλα για την ιστορία της χώρας που θα επισκεφθεί. Και αναρωτιέμαι τη στιγμή που ο κ.Παπανδρέου ενημέρωνε τον υψηλό μας επισκέπτη για το ιστορικό της ανύψωσης της σημαίας στον ιερό βράχο της Ακρόπολης από το παππού του μετά την αποχώρηση από τη χώρα μας των στρατευμάτων κατοχής, αν του είπε και τη συνέχεια της ιστορίας ή αν του είπε για το τι είχε προηγηθεί. Ότι δηλαδή δυο νέοι αψηφώντας τη ζωή τους μέσα στη μαύρη κατοχή είχαν κατεβάσει το μισητό λάβαρο κι είχαν στείλει μήνυμα από τον Ιερό Βράχο στους σκλαβωμένους λαούς να αγωνιστούν για τη συντριβή του φασισμού.

Ίσως να γνώριζε ο επισκέπτης μας ότι αυτός ο ήρωας του β΄παγκοσμίου πολέμου φυλακίστηκε και ραπίστηκε από φασιστικά ομοιώματα και μεταλλαγμένα σε ήρωες υποκείμενα βοηθούμενα από το παππού του κ.Πρωθυπουργού για τη σωτηρία της χώρας από τον κομουνισμό. Ο σεβαστός επισκέπτης μάλλον κάποια πίκρα θα αισθάνθηκε για την ελλιπή και μεσοβέζικη ενημέρωσή του, ενημέρωση μισαλλοδοξίας και σκοπιμότητας. Κρίμα κύριε Πρωθυπουργέ, θα μπορούσατε να παρομοιάσετε τον εαυτό σας με τη μεγάλη πορεία του Μάο καθότι κι εσείς αυτό το καιρό διασχίζετε θάλασσες , βουνά κι αέρα ξεπερνώντας σε χιλιομετρικές αποστάσεις με διαφορετικά δεδομένα τη μεγάλη πορεία.

Και κάθε μια φορά που επιστρέφετε από κάθε ταξίδι διαπιστώνουμε χωρίς αίσιο τέλος πως στην Αθήνα σφάζονται ακόμα προλετάριοι και συνταξιούχοι σε αντίθεση με την Καντόνα. Και μου έρχεται να φωνάξω αυθόρμητα «δεν επιλέγουμε επαίτες, την επαιτεία χτυπάμε, δεν επιλέγουμε κλέφτες τη κλεφτιά χτυπάμε»!