ΗΡΩΕΣ, ΑΠΑΡΤΑ ΒΟΥΝΑ.

Δεν χαμηλώνει ο Ολυμπος

Να τους το ειπούμε να το καταλάβουνε πως δεν αλλάζει ο ήλιος

Και πως ποτέ δε κόπηκε στη μέση το τραγούδι

Το αφήνει ο Γέρος του Μωριά, το ξαναπιάνει ο Αρης

Το αφήνουν τα κλεφτόπουλα το παίρνουν οι Ελασίτες

Το παίρνουν τα ψηλά βουνά το σέρνουν τα ποτάμια

Το αφροκοπούν οι θάλασσες καίγονται τα λημέρια

Μωριά και Ρούμελη!

Ακόμα τούτ΄η άνοιξη τούτο το καλοκαίρι

Ακόμα τουτ΄η άνοιξη ραγιάδες ραγιάδες..

Ν.Βρετάκος.

«Δεν είναι τούτο πάλεμα σε μαρμαρένια αλώνια εκεί να στέκει ο Διγενής και μπρος να στέκει ο Χάρος Εδώ σηκώνετ’ όλ’ η γη με τους αποθαμένους και με τον ίδιο θάνατο πατάει το θάνατό της Κι απάνω-απάνω στα βουνά, κι απάνω στις κορφές τους φωτάει με μιας Ανάσταση, ξεσπάει αχός μεγάλος Η Ελλάδα σέρνει το χορό, ψηλά, με τους αντάρτες -χιλιάδες δίπλες ο χορός, χιλιάδες τα τραπέζια- κι είναι οι νεκροί, στα ξάγναντα, πρωτοπανηγυριώτες!»

Αγγ Σικελιανός,

Κωστής Παλαμάς, απευθυνόμενος τους νέους που τον επισκέπτονται στο σπίτι του στη Πλάκα φεύγοντας για το μέτωπο, ξημερώνοντας εικοστή ογδόη οκτωβρίου 1940, θα τους καταπλήξει με μια φράση του συμβουλή «δεν έχω να σας πω άλλο κανένα, μεθύστε με τ’αθάνατο κρασί του εικοσιένα. Για να συμπληρώσει στις 27 φεβρουαρίου του 1943 ο Αγγελος Σικελιανός συνοδευόντας τον εθνικό μας ποιητή στο τάφο του, στον επικείδιο που θα το ακούσει όλη η Ελλάδα «εδώ σε αυτό το φέρετρο ακουμπά όλη η Ελλάδα»

Ο θάνατος τους εθνικού μας ποιητή θα βρει την Ελλάδα πάνοπλη να μάχεται για τη λεφτεριά της. Τα νιάτα μεθυσμένα από το κρασί του εικοσιένα να πολεμάνε όπως τους είχε συμβουλέψει ο ποιητής. Θα δούμε να ζωντανεύει το εικοσιένα, κάθε κορυφή και φλάμπουρο κάθε κλαρί και κλέφτης. Βουνά, ρεματιές, κάμποι και φαράγγια. Βροντά το αντάρτικο ντουφέκι. Θα ακούγεται το αντάρτικο τραγούδι, βροντάει ο Ολυμπος αστράφτει η Γκιώνα.

Για να αμφισβητήσεις αυτό το ξεσηκωμό πρέπει να έχεις περίσσιο θράσος. Πρέπει να αμφισβητήσεις την ιστορία, αρχίζοντας από τις Θερμοπύλες, τις Πλαταιές, το Μαραθώνα, τη Σαλαμίνα, το Κολοκοτρώνη, για να φτάσεις στον Αρη.

Για το λαό είναι ευτύχημα που τους αγώνες του τους κρίνει η ιστορία κι όχι οι νικητές. Υποχρεώνομαι να αναφερθώ σε αυτά τα ιστορικά γεγονότα, γιατί η ιστορία επαναλαμβάνεται. Όπως είναι γνωστό αυτό τον αγώνα του ελληνικού λαού στη περίοδο της κατοχής τον στιγμάτισε ο Γεώργιος Παπανδρέου. Τον ονόμασε συμοριτοπόλεμο.

Σήμερα η Ελλάδα βρίσκεται σε μια άλλη κατοχή με τον εγγονό του Γεώργιου Παπανδρέου να έχει παραδώσει τη χώρα. Προσέξτε η μισαλλοδοξία του παππού του οδήγησε στο αιματοκύλισμα του εμφυλίου. Δεν ξέρουμε που θα μας οδηγήσει τώρα ο εγγονός.