ΑΝΑΜΝΗΣΕΙΣ

Βλέποντας τις συγκεντρώσεις του λαού σε όλες τις πόλεις της Ελλάδας, την εκδήλωση
αγανάκτησης για την ακατανόητη συμπεριφορά των πολιτικών που έχουν δημιουργήσει
κατοχική εξουσία και το τονίζω κατοχική εξουσία, προσωπικά έτσι το αισθάνομαι λόγω πείρας από τις πολλές εναλλασσόμενες κατοχές που έχω υποστεί στη διάρκεια της ζωής μου, και βλέποντας κάτι ανάλογο να με εξουσιάζει και τώρα που είμαι στη δύση μου, εκείνο που προσπαθώ να τεκμηριώσω και να συνειδητοποιήσω είναι πόσες φορές προδόθηκα.

Έχω επιχειρήσει να ταξινομήσω και να συντάξω ένα βιβλίο με όλο αυτό το ρημαδιό της κατοχής και του εμφυλίου μέσα από τις αναμνήσεις μου। Θυμάμαι ένα αντάρτικο τραγούδι που τραγούδησαν πολύ έντονα στην Πελοπόννησο। Ο στιχουργός του τραγουδιού ήταν ο Λοχαγός των πολυβόλων του ΕΛΑΣ Ευάγγελος Μαχαίρας, ο μετέπειτα πρόεδρος του δικηγορικού συλλόγου Αθηνών। Έχει βγάλει και άλλα αντάρτικα τραγούδια αυτό όμως που θα αναφέρω ήταν τραγούδι με μεγάλες έννοιες για πολλούς αποδέκτες।

Μες τα κατάμαυρα ντυμένη και πληγωμένη απ΄τους εχθρούς σου
βαριά θλιμμένη προδομένη από δειλούς προδότες γιούς σου
Στον αγώνα όλοι δοσμένοι μάνα Ελλάδα ματωμένη
μα σαν πρώτα ανδρειωμένη μάχεσαι για λευτεριά
Πεινούν τα παιδιά σου βάψαν με αίμα τα χωριά σου
είναι η μαύρη συμφορά σου και τα σίδερα βαριά
όμως ο γίγαντας λαός σου μέσα στου φασισμού τη δίνη
ο νέος λαϊκός στρατός σου νέα ζωή σου ξαναδίνει
Σπάει όλα τα δεσμά σου φέρνει φως στη σκοτεινιά σου
ξαναπλώνει τα φτερά σου και χαρίζει λευτεριά
Τα είδωλα σπάνε φασισμοί γκρεμίζονται
πάνε κι όλα πια ξαναγυρνάνε στη ζωή και στη χαρά
Όλοι πια τώρα ενωμένοι στις λύπες μας και στις χαρές μας
μες στον αγώνα αδελφωμένοι από τις τόσες συμφορές μας
από τα χέρια όλοι πιαστείτε και τον όρκο θυμηθείτε
θάνατος ή λευτεριά ψηλά τη σημαία του ΕΛΑΣ
παιδιά γενναία μια ζωή αρχίζει νέα για το λαό
εμπρός παιδιά।

Παιδιά μου εγώ δεν είμαι φαντασιόπληκτος ούτε πιστεύω σε φαντάσματα και νεράιδες αλλά συνεπαρμένος από τις αναμνήσεις μου στη θέα των συγκεντρώσεων του λαού, θυμήθηκα και σιγοτραγούδησα αυτό το αντάρτικο τραγούδι που σας είπα, όμως φτάνοντας στο στίχο και πληγωμένοι από τους εχθρούς, βαριά θλιμμένη προδομένη από δειλούς προδότες γιους λες και κάτι μαγικό μου συνέβη και χάθηκε από τη σκέψη μου όλος ο συρφετός της κατοχής , οι μασκοφόροι, οι δοσίλογοι, οι μπουραντάδες και οι ταγματασφαλίτες και παρέλασε μπροστά μου ο Περισσός με τη Παπαρήγα να προπορεύεται.